Αξέχαστες Εποχές

_
Τις προάλλες έλαβα ένα όμορφο κείμενο που είχε παλιότερα ξαναπεράσει από το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Δεν ήθελα και πολύ για να το ανεβάσω. Ευχαριστώ την φίλη και τον φίλο μου που μου το έστειλαν.

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..


Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.


Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;


Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...
_

Μοναχικές παρέες στο ‘δίχτυ’

_
Μόλις γύρισε από τα ξένα. Τον Οκτώβριο τον προτιμάει γιατί δεν έχει ούτε πολύ ζέστη ούτε πολύ κρύο. Οι πρώτες φορές μας ήταν μία πληθωρική παρέα με διηγήσεις από περιστατικά, high μέρη και προχωρημένο τρόπο σκέψης. Ταξίδια στην ενδοχώρα, συναυλίες και εμπειρίες μοναδικές που απολάμβανες να τις ακούς. Μόνο ένα κόλλημα υπήρχε δυστυχώς. Συχνά πυκνά, κάθε μέρα, κάποιες ώρες, πήγαινε στο internet καφέ της γειτονιάς. Το ωράριο τηρούνταν ευλαβικά, αναβολές δεν χωρούσαν, ούτε παρεκκλίσεις. Και την πιο ωραία γκόμενα να του πάσαρα, αυτός ήταν πιστός στο καθημερινό του ραντεβού.

Το διαδίκτυο και το facebook εκτός δουλειάς το απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Στις πέντε, πεντέμισι το πολύ, έχουν κατέβει τα ρολά και εμπρός για να απολαύσουμε το χρόνο μας όπως εμείς θέλουμε.



Ακόμα και κάποιες προσωπικές εργασίες, τις έκανα με δανεικό υπολογιστή στο σπίτι. Ένα παλαιό σαράβαλο ήταν σε αχρηστία κι έπρεπε να παραδώσουμε κανα δύο projects. Η αποστολή των αρχείων γινόταν με δωρεάν dial up συνδέσεις από αυτές που έδιναν οι εφημερίδες. Ταλαιπωρία αλλά τουλάχιστον αντέχαμε και κάναμε κι άλλα πράγματα το απόγευμα.

Κάποια μέρα αλληλογραφούσα με μία φίλη μου, έτσι την νόμιζα τότε, απλώς γνωστή μου σήμερα:

<< Γράφεις όμορφα, γιατί δεν ξεκινάς κανένα βιβλίο; >>

Υπερβολές, αλλά ήταν αρκετές για να ενεργοποιήσω το blog μου και σύντομα να αποκτήσω σύνδεση με γραμμή ADSL στο σπίτι. Αυτό ήταν. Με μία φράση κάποιου άλλου έγινα χρήστης του δικτύου και στο σπίτι. Εγώ που το κορόιδευα τόσο καιρό. Μήπως οι γυναίκες είναι που μας επηρεάζουνε ή απλά ενεργοποίησαν κάτι που κρυβόταν μέσα μας και θα έβγαινε αργά ή γρήγορα; Το είχαμε ασφαλώς, νομοτελειακά, κάποτε, θα μας έβγαινε.


Τα κάλεσμα στο διαδίκτυο ήταν ελκυστικό. Η ανάρτηση posts και η επικοινωνία κειμένων και ιδεών με άλλους συναρπαστική. Άρχισα να επισκέπτομαι καθημερινά τα internet καφέ. Μα δεν έβγαινε άλλο. Η απόκτηση μόνιμης σύνδεσης την περασμένη πρωτοχρονιά άλλαξε τις συνήθειές μου. Η σαγήνη των animated οθονών, των σύντομων βίντεο και ψαγμένων γραφικών με κέρδισε. Ώσπου ήρθε και το facebook. Αρχικά με καλέσανε να εγγραφώ. Γιατί όχι; Το βρήκα και σαν μία καλή ευκαιρία να διαφημίσω το blog μου. Στην αρχή με ενδιέφερε η επισκεψιμότητα και η συλλογή σχολίων κι έπρεπε να το προωθήσω. Κάπου όμως, στην πορεία, τα πράγματα άλλαξαν.

Στο facebook ξοδεύω πλέον τις περισσότερες ώρες μου στο διαδίκτυο. Ανήκει στις λεγόμενες εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης, μία νέα πατέντα που έχει κυριαρχήσει με το facebook, το twitter, το myspace και κάποια άλλα. Νά’μαστε, εδώ είναι το ζουμί, φίλοι μου. Τι μετάδοση πληροφορίας και γνώση μου λέτε, ο κόσμος διψάει για παρέα και κοινωνικότητα. Εδώ είναι η μεγάλη μπίζνα. Για να το πω πιο απλά θέλει φλερτ, καμάκι, σχέση βασικά με το αντίθετο φύλο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που θέλουν να δικτυωθούν, πολιτικοί, επιχειρηματίες και επαγγελματίες, ίσως και λίγοι για να διαδώσουν ιδέες, καθόλου παράλογο.

Έχω κάνει σχεδόν 350 ‘φίλους’ στο facebook σε δέκα μήνες. Είμαι πολύ κοινωνικός και μετράω, έχω μία βαρύτητα όπως και να το κάνουμε. Άλλοι δεν μπορούν να περάσουν τους 100 φίλους. Βέβαια, πολλά Σάββατα έχω καθίσει μέσα γιατί δεν είχα αληθινή παρέα να βγω κάπου καλά. Άλλοι πάλι έχουν πάνω από 1000 φίλους, είναι θαυμαστό το πόσο κοινωνικοί είναι, μπροστά τους δεν πιάνω μία, είναι χαρισματικοί.

Η ψυχολογία λέει, κάπου το έχω διαβάσει, πως είναι αδύνατο κάποιος να έχει πάνω από εκατόν πενήντα φίλους. Σωστό σκέφτομαι, γιατί κάθε άνθρωπος θέλει το χρόνο μας και την προσοχή μας, να μοιραστούμε πράγματα και τον κατανοήσουμε στοιχειωδώς. Παραπάνω από αυτό το νούμερο είναι μία θαυμαστή ικανότητα κάποιων να επικοινωνούν με περισσότερους ή μάλλον ο εκφυλισμός της φιλίας; Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί ξεχωριστοί άνθρωποι σήμερα, μάλλον η φιλία πάσχει, δεν βρίσκετε;

Αν οι κειμενογράφοι, τα email και τελευταία τα ιστολόγια (τα blogs στην δικτυακή διάλεκτο) έχουν προάγει την γλώσσα, τη σκέψη και την ανταλλαγή των ιδεών, τα κοινωνικά δίκτυα τα έχουν απαξιώσει. Ελληνικά με αγγλικούς χαρακτήρες, συντμήσεις και φράσεις συχνά ασύνδετες, σύμβολα για συναισθήματα – χαρακτηριστικά της έκπτωσής τους, εδώ στο κοινωνικό κακέκτυπο, το παραμύθι της φιλίας. Όσες φιλίες υπάρχουν έγιναν έξω, στα ανθρώπινα δίκτυα της καθημερινότητας και οι φιλίες μόνο ‘από μέσα’ είναι ελάχιστες.

Καρδιές, αγκαλιές κι αγάπες κάθε πρωί, να τις μετράμε λες και είναι μαθηματικά να δούμε ποιος έχει τις πιο πολλές. Ποσοτικοποίηση των συναισθημάτων, τι λες τώρα;



<< Σε αγαπώ πολύ, είσαι ξεχωριστός για μένα >> Μου έλεγε πριν καιρό μία ‘φίλη’ στο facebook.
<< Θα χαρώ να σε γνωρίσω από κοντά, να έρθεις στην πόλη μου >> της απάντησα.
<< Δεν ξέρω, θα δούμε, είναι δύσκολο >> η απάντηση.

<< Καλημέρα, τι κάνεις; Φιλιά >> μιλώ σε μία υποτιθέμενη δικτυακή φίλη.
<< Έχω δεσμό >> απαντάει,
<< Θαυμάσια >> συνεχίζω.

Οι πιο πολλές αγάπες μόνο μέσα από το ‘δίχτυ’ είναι αγάπες του .. κώλου. Ένας γνωστός μου τις προάλλες μου έλεγε ότι το αίσθημα μοιάζει με τις πόρνες στα μπορντέλα που λένε γεια σου αγάπη μου και ας είσαι ο πρώτος τυχαίος κι ας μην σε έχουνε ξαναδεί ή είσαι άξεστος και απότομος. Δεν νομίζω να έκανε κάποιον προσωπικό υπαινιγμό, μόνο την ατμόσφαιρα έδωσε.

Το facebook έχει μειώσει την κοινωνικότητά μου. Οι λιγότερο κολλητοί φίλοι ειδικά, έχουν χαθεί γιατί δεν μιλάμε πια στο τηλέφωνο ή βρισκόμαστε. Μόνο μία ψευδαίσθηση φιλίας και γνωριμιών με πιο πολλούς ανθρώπους δίνει, μία εικονική ικανοποίηση για πλούσιο κοινωνικό περίγυρο που στην ουσία είναι πισωγύρισμα. Απομάκρυνση από δράσεις στην ύπαιθρο και την πόλη, από διάβασμα και σκέψη, από παρέες και κουβέντες με άλλους από αναζήτηση ανθρώπων στον κόσμο. Μία απομόνωση από τους άλλους αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η μεγαλύτερη .. παπαριά και αν γραφτεί από ένα μέλος με μία αποκαλυπτική πόζα ή ένα καλογυμνασμένο σώμα, θα τραβήξει σαν σφουγγάρι τα σχόλια των ‘φίλων’. Αντίθετα μία σπουδαία φράση δίπλα σε μία αδιάφορη φωτογραφία θα μείνει στην μοναξιά της.


Κάποιοι λένε ότι παίζει ρόλο η χρήση να μην γίνει κατάχρηση. Κι εγώ λέω ότι αν κάτι είναι θετικό μόνο αν χρησιμοποιείται ελάχιστα, τότε δεν να είναι χρήσιμο γενικώς. Πρέπει να βρω ένα τρόπο να βγω από τον εθισμό, δεν θέλω μόνο να αποχωρήσω και να σβήσω τόσες συνδέσεις – υπάρχουν και άξιοι άνθρωποι, το μέσο είναι που τα διαλύει. Πιστεύω πως σιγά-σιγά κάτι καταφέρνω. Για να ξεφύγω από τις μοναχικές παρέες, την απομόνωση από τους άλλους και τον εαυτό μου.
_

Όσο μπορείς

_
Όλοι το έχουμε διαβάσει το ποίημα, πόση συμπυκνωμένη γνώση κι εμπειρία κρύβει. Να το μάθουμε απέξω. Ας μην φλυαρώ άλλο, σας το παραθέτω μαζί και με τον σχολιασμό του Ρένου Αποστολίδη.

Κωνσταντῖνος Καβάφης

Ὅσο μπορεῖς

Κι ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάμεις τὴν ζωή σου ὅπως τὴν θέλεις,
τοῦτο προσπάθησε τουλάχιστον ὅσο μπορεῖς:
μὴν τὴν ἐξευτελίζεις μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου,
μὲς στὲς πολλὲς κινήσεις κι ὁμιλίες.

Μὴν τὴν ἐξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνὰ κ' ἐκθέτοντάς την
στῶν σχέσεων καὶ τῶν συναναστροφῶν
τὴν καθημερινὴν ἀνοησία, ὡς ποὺ νὰ γίνει σὰ μία ξένη φορτική.

[1913]

---------------------------------------------------

Ενα σχόλιο στο ποίημα του Καβάφη Όσο μπορείς

[ Ρένος :] Θα συνιστούσα αυτό το ποίημα να το μάθουν απόξω, όσο γίνεται περισσότεροι άνθρωποι, και να το ξαναδιαβάζουν, να το ξαναλένε στον εαυτό τους, όπως, να πούμε, είναι κάτι τέτοια ποιήματα - ξέρω γω - σαν το "Αν μπορείς" του Κίπλινγκ, έτσι ... Αυτό... να το μάθουν απόξω και να το λένε. Λέγεται Όσο μπορείς.

[ Ρένος :] Προσέχετε τι λέει; Και σκεφτείτε τη ζωή μας, τη δικιά μας, τη ζωή των κοινωνιών των συγχρόνων, τη ζωή των εκδηλώσεων...

Όλοι πολλοί μαζί... στέκουν όρθιοι, λένε λόγια... τούτο... κείνο... τάχα αγαπιούνται... φιλιούνται -- φιλάν τον αέρα, δεξιά κι αριστερά απ' τα μάγουλα ο καθένας, κανένας δε φιλάει πράγματι τα μάγουλα, κανένας δε φιλάει πράγματι το στόμα, κανένας δεν επιθυμεί πράγματι όσο λέει πως επιθυμεί τον άλλο, "Α!...τι ωραία που σε είδα!..."

Αυτή είναι η πολλή συνάφεια του κόσμου, οι πολλές κινήσεις κι ομιλίες, κι όλη αυτή η ψευτιά, το θέατρο... - η οποία, λέει, εξευτελίζει τη ζωή... την εκθέτει... στην καθημερινήν ανοησία των σχέσεων και των συναναστροφών.

Εδώ δείχνεται ο πράγματι - θα έλεγα - επαναστατικός Καβάφης, προσωπικά επαναστατικός, - γιατί δεν ξέρω αν επανάσταση είναι η φωνή..., η επίθεση..., η μάχη... και μήπως είναι πιο φοβερή επανάσταση η απόφαση ότι δεν έχω καμμιά σχέση με το κακό και τη φλυαρία αυτού του κόσμου !

Τον είπανε ποιητή της παρακμής..., αυτά είναι γελοιότητες. Ας στο ξαναλέει ο καθένας, ας το μάθει απόξω αυτό το ποίημα - θα του κάνει καλό -

Αν γλιτώσει και μία μονάχα απ αυτές τις εκδηλώσεις κι απ αυτές τες συνάφειες και τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες, - θα είναι μεγάλο κέρδος.

http://www.myriobiblos.gr/greekliterature/kavafis_osomporeis.html
http://stavrochoros.pblogs.gr/2008/10/o-renos-apostolidhs-sholiazei-kabafh-.html
_