"Vivaldi: Four Seasons - Winter"

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Ημέρες καύσωνα στην πόλη

.
Καλώς τον κι ας άργησε. Το τελευταίο κύμα καύσωνα που μας επισκέφτηκε μας θύμισε το θέρος, έστω και αργά. Βροχές, καταιγίδες συχνά-πυκνά, μία παρατεταμένη περίοδος φαινομένων που εναλλάσσονταν πρωτύτερα. Η ζέστη ήταν υποφερτή μα και ο καιρός ασταθής για να σχεδιάσεις διακοπές κι εξορμήσεις. Ώσπου έφτασε ο καύσωνας. Στρογγυλοκάθισε για τα καλά στο τέλος του Αλωνάρη και είναι αισθητός δίχως τη συνδρομή υπερβολών, αγχωμένων παρουσιαστών ή τεχνητών μεθόδων. Το καταλαβαίνουμε κι εμείς όλοι που έχουν πάψει να ανοίγουμε το κουτί του πανικού και της ανοησίας. Ευτυχώς που είχαμε διαφύγει κιόλας σε κοντινό νησί. Κάτι το αεράκι δροσιάς που έπνεε, λίγο η απομάκρυνση από το μπετό, η κάθοδος στις παραλίες δεν μας επηρέασαν. Ίσα – ίσα μετέτρεψαν την .. κατάρα σε .. ευλογία. Σήμερα όμως, στο κλεινόν άστυ, το νιώθουμε στο πετσί μας - είναι και η υγρασία που εντείνει τις αισθήσεις μας κι αδυνατίζει τις αντοχές μας.


Συνειρμοί του καύσωνα

- Η φύση γίνεται επιθετικότερη όσο της επιτίθεσαι. Περισσότερα κλιματιστικά, περισσότεροι καύσωνες.
- Τίποτα δεν βρίσκεται στο μέτρο: πολλή ζέστη - πολύ κρύο, ανάπτυξη και ακρίβεια - φτήνια και ύφεση, πολλές ώρες δουλειάς και ξεζούμισμα – μερική απασχόληση και παράπονο.
- Το μέτρο μάλλον ήρθε σαν τεχνητή επινόηση ή μέσος όρος για το συνολικό απολογισμό μας.
- Το μέτρο υπάρχει στιγμιαία ή καθόλου. Η ζωή μας είμαι κυρίως υπερβολές: Καύσωνας – παγωνιά, πολλή χαρά- πολλή λύπη, παύση - τρέξιμο, stop και play. Πλήρης ασυνέχεια.
- Δεν είναι βέβαιο ή ίσως είναι μύθος το ότι νιώθουμε περισσότερο τους καύσωνες στις μέρες μας. Μια ματιά στην στατιστική περασμένων δεκαετιών αρκεί.
- Καύσωνας: Μία εκδίκηση της φύσης στον τσιμεντοπολιτισμό μας.
- Ανεβαίνει το θερμόμετρο, πέφτουν οι αντοχές μας: ασύμμετρο.
- Τελικά ποια εποχή του χρόνου είμαστε, εμείς οι πολλοί, ευχαριστημένοι;
- Καύσωνας: μία υπενθύμιση για λίγη παύση από τη ρουτίνα.
- Η θάλασσα κάνει τον καύσωνα αγαθό: σε καλεί κοντά της να αφεθείς στην κυριολεξία.
- Ο καύσωνας μπορεί να είναι και πιο παραγωγικός: στο γραφείο σου με κλιματισμό και είσαι μια χαρά.
- Καύσωνας: Λιγότερη σκέψη, ξεκούραση του μυαλού.

--------------------

Δεν θα ήμουν σε θέση να φανταστώ τον εαυτό μου να μη κατοικώ σε παραθαλάσσια πόλη τώρα το καλοκαίρι ή έστω σε κοντινή απόσταση από μία παραλία. Η θάλασσα είναι όχι μόνο λυτρωτική αλλά σου ανεβάζει και τη επιθυμία πολύ παραπάνω από το συνηθισμένο. Ιδιαίτερα για όσους είναι πιο τυχεροί να βουτάνε στα νερά της, μέσα σε λίγη ώρα και όχι μέσα από μπάνιο-εκδρομή.



Αν και, φίλοι μου, θα το ομολογήσω ότι βαριά μου πέσανε η ζέστη και το λιοπύρι άμα την επιστροφή μου στα ημερήσια καθήκοντά μου, ο καύσωνας αντιμετωπίζεται και μάλιστα δίχως τεχνητά μέσα. Αν εξαιρέσουμε αυτούς που έχουν ιδιαιτερότητες, οι υπόλοιποι, η πλειοψηφία, μπορούμε. Το κυνήγι της τελειότητας και μέσω των τεχνολογικών επιτευγμάτων, δεν ξέρω αν έχει νόημα, όταν μας αδυνατίζει στο να νικήσουμε τα πιο απλά και να σταθούμε στα πόδια μας, στέρεοι.

Ίσως πάλι πολλά πράγματα να είναι και θέμα οπτικής γωνίας του καθενός ή και προσαρμογής στα πράγματα. Σαν τον φίλο μου τον Shadi από τη Σαουδική Αραβία, που ήταν όλο με το χαμόγελο στα χείλη παρόλους τους 50 βαθμούς της ζέστης που μου διηγιόταν ότι ζούσε!
..
.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Ύμνος στον Έρωτα

.
Χτες βράδι οι λογισμοί κόκκινοι κρίνοι,
φωτιά η καρδιά, η στιγμή πανώρια ρούσα,

με αλάφιασμα χαλκιά, μπρος στο καμίνι

σκληρή ηδονή σκληρά σφυροκοπούσα


ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Τα Δεκατετράστιχα


Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,

αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα

γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,

κ’ ετρέμανε μες στην φωνή - και κάποιο

τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,

μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες

εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,

θυμήσου μες στα μάτια που σε κύτταζαν

πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.


Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ, ΘΥΜΗΣΟΥ, ΣΩΜΑ..., ΠΟΙΗΜΑΤΑ



Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε

τις νύχτες

όταν βρέχη

με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας

μεσ’ στα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά

και τα κοσμούνε

σα δάκρυα

σαν ακρογιάλια φωτεινά

σα ρόδια


ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΥΜΝΟΣ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Π’ ΑΓΑΠΟΥΜΕ, ΕΛΕΥΣΙΣ
.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Ύμνος στη Θάλασσα


Να σ' αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω
απ' το βουνό ψηλά

στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω

απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.


Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας

μετ' άξαφνη νεροποντή

χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας

ήλιος χωρίς μαντύ.



Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ' ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί

και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι

ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.


Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάτου

την κόκκινη πλαγιά χορευτικά

τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι' ανθός του μαλαμάτου

να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.


Κι' αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό

τα ερημικά χιονόσπιτα-κι' αυτά μες στ' όνειρό τους

να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.



Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου

με μάτια να σε χαίρομαι θολά

και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,

πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.


Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,

στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους

και να με πας πολύ μακρυά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,

μακρυά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους.



Κώστας Βάρναλης

Από τον πρόλογο του βιβλίου του: “Το Φως που καίει” που έκδοσε στην Αλεξάνδρεια το 1922 με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας.
.