Σκόρπιες Εκφράσεις

.
Μετά από τα ταξίδια και τους χορούς, τους ναούς και τα μουσεία, καιρός είναι να ασχοληθούμε με κάτι πιο ανάλαφρο, για την ακρίβεια πιο ελαφρύ, εναρμονισμένο με το επερχόμενο θέρος και τη ραστώνη των εβδομάδων.

ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ 80-90

Το χιονοδρομικό κέντρο είναι Ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

Το CD player είναι Ιαπωνικής τεχνολογίας.

Η πισίνα είναι Ολυμπιακών διαστάσεων.

Όλα τα ενδύματά μας είναι εισαγωγής.


Όλες μας οι συνταγές είναι σπιτικές.

Τα είδη μας είναι όλα χειροποίητα.

Οι χυλοπίτες μας κατασκευάζονται από αγνά υλικά.

Όλα τα κρέατα του καταστήματος είναι φρέσκα.

Η εταιρεία μας έχει γνώμονα τον άνθρωπο.

Πρόκειται για μπασκετμπολίστα διεθνούς ακτινοβολίας.

Συνταγές με την υπογραφή της Χρύσας Παραδείση.

Ο Λυκούργος είναι ανωτέρας μορφώσεως.

Η ζωντανή εγκυκλοπαίδεια που λέγεται Σταύρος Πετρακόπουλος.

Τοποθετηθείτε πρώτα εσείς, να τοποθετηθεί ο κύριος .. αμέσως μετά.

(τα δύο τελευταία είναι πιο πρόσφατα, το ακούμε και σήμερα)



ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, ΑΓΟΡΕΣ

Αυτή η οικογένεια έχει βίντεο!

Αυτοί έχουν έγχρωμη τηλεόραση.

Ο Στέφανος πήρε καινούργιο στερεοφωνικό.

Αγοράσαμε φορητό κασετόφωνο στερεοφωνικό, διπλής κασέτας.

Ο Χρήστος έχει walkman.

Ο Αργύρης αγόρασε καινούργιο computer, με σκληρό δίσκο!

Της αγόρασαν καινούργιο αμάξι με air condition!


ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ

Μη βλασφημείτε τα Θεία

Απαγορεύεται το πτύειν επί του δαπέδου

Απαγορεύεται το καπνίζειν

Όπως υποχρεωθούν να παραμείνουν εις τας θέσεις των


ΛΑΪΚΑ

Πατσάς καθ’ εκάστη

Βερεσές δεν δίνεται

Όξω ο Χέηγκ (για τον παλιό υπ.Εξ. των ΗΠΑ, σε τοίχο της Ηλείας την δεκαετία του 80).



ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ

Πωλούνται αυτοκίνητα καινουργή και μεταχειρισμένα


ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ

Γίδα βραστή, 400 m

Γίδα βραστή, 200 m

Γίδα βραστή, 100 m
.

Τάνγκο: Αρμονία και εσωτερικότητα

.


Πάντα ήμουνα καλός εκεί στα ψηλά, από όσο μπορώ να θυμηθώ. Μικρός είχα παίξει και ποδόσφαιρο και έμαθα να στρίβω τα πόδια μου, να κινούμαι χαμηλά και να ελέγχω τη μπάλα με περίσσεια τεχνική. Αρκετά αργότερα που πήρα αρκετό μπόι, με τράβηξε το μπάσκετ και θεωρούσα το ποδόσφαιρο σαν τεχνικά υποδεέστερο. Το μπάσκετ είχε αλτικότητα, περιστροφές και κρατήματα στον αέρα, προσομοίαζε, στην ιδανική του μορφή, κάποιου είδους μπαλέτο. Το ένα παιζόταν στον αέρα και το άλλο στη γη. Πόσο λάθος έκανα.

Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι υπέρτερο σε θέματα τεχνικής και αρμονίας. Μου φαίνεται όμως πως οι κινήσεις ενός τεχνίτη ποδοσφαιριστή από την Αργεντινή - μήπως διαφωνείτε ότι είναι οι πρώτοι, παρασάγγες από τον δεύτερο, οι βιρτουόζοι της μπάλας; - προσομοιάζουν έναν χορευτή τάνγκο. Από την μικρή μου πείρα, όχι σαν μαθητευόμενος χορευτής γιατί αυτή είναι ελάχιστη, αλλά κυρίως σαν θεατής, τολμώ να πω ότι το τάνγκο, είναι ο κορυφαίος χορός από πλευράς τεχνικής, αρμονικότητας, εξωτερίκευσης σκέψεων και συναισθημάτων, και κινήσεων σε ατομικό κι ομαδικό επίπεδο - ας αναφέρω μόνο μερικά και ενδεικτικά.

Το Τάνγκο είναι κάτι το φανταστικό, εκφράζει και εξωτερικεύει τη γλώσσα του σώματός μας που είναι ό,τι σημαντικότερο μέσο επικοινωνίας νοημάτων και συναισθημάτων. Όσα ποιήματα κι αν γράψει κανείς, με όσα λογοτεχνήματα και αν καταπιαστεί, όσες μουσικές και αν συνθέσει ή πίνακες κι αν ζωγραφίσει.


Η γλώσσα και η γραφή ήρθαν σαν μία τεχνητή επινόηση για να εξωτερικεύσουν νοήματα κι αισθήσεις. Το σώμα, απλά και αρχέγονα, έρχεται να ταξιδέψει μια πλειάδα μηνυμάτων, αυθεντικών στην πλειονότητά τους. Και το τάνγκο υλοποιεί την αρμονία τους στον υπερθετικό. Μέσα από την αρμονική συνεύρεση ελευθερίας και παρέας, σε μια φυσική σχέση ευσταθούς ισορροπίας. Βρίσκεσαι αρκετά μακριά ώστε να μην παραβιάζεις τον ζωτικό χώρο του παρτενέρ σου, μα και ταυτόχρονα αρκετά κοντά του για να μην τον αφήσεις μόνο και να νοηματοδοτήσεις την εσώτερη ανάγκη της κοινωνικότητας και συνεύρεσης των ανθρώπων.

Γεωμετρία ή μήπως χημεία; Πορεία στο χρόνο ή στο χώρο; Διλήμματα πραγματικά ή κατά συνθήκη; Δεν πιστεύω σε διαχωρισμούς ή αμοιβαίους αποκλεισμούς γιατί η σύνθεση είναι αυτή που μετράει. Το τάνγκο είναι γεωμετρία, κύκλοι προσεκτικά χαραγμένοι με ακρίβεια διαβήτη, αλλαγές κατεύθυνσης ενενήντα, εκατόν ογδόντα ή διακοσίων εβδομήντα μοιρών, περιστροφές ακριβείας με σταθερό άξονα, βήματα μπροστά, πίσω ή στο πλάι. Όλα αυτά και όχι μόνο, σε μία ένωση δύο διαφορετικών ανθρώπων με απώτερο σκοπό το 'εμείς' να υπερισχύσει του 'εγώ' σε μία ένωση δύο ξεχωριστών, διακριτών 'στοιχείων'.


Η έννοια του χωροχρόνου έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα. Ο ρυθμός της μουσικής, πότε αργός και πότε γρήγορος, άλλοτε επιταχυνόμενος και άλλοτε νωχελικός, έρχεται να οδηγήσει τα βήματά μας. Σε μία σχέση αμφίδρομης ανάδρασης μεταξύ του ήχου και της σωματοποίησης των ιδεών μας. Ποιος αμφιβάλει πως ο ίδιος ο χορός έχει πρώτος κι αυτός ενεργοποιήσει μουσικές και συνθέσεις ειδικά για αυτόν;

Αγαπητοί μου αναγνώστες, το τάνγκο δίνει μαθήματα ζωής όπως θα έπρεπε να είναι στην ιδανική της μορφή. Η ισορροπία για να μην είναι πρόσκαιρη κι επομένως ασταθής θέλει διαρκή προσπάθεια, 'πρακτικές' εξασκήσεις μα και χαρούμενες 'μιλόνγκες' στην ζωή. Στην αρχή κάποιοι δεν ξέρουμε να περπατάμε, φοβόμαστε, λέμε να τα παρατήσουμε όμως, σιγά σιγά, ξεπερνώντας τα εμπόδια, με κόπο, μπορούμε να ισορροπήσουμε, σταθερά. Σε μία διαρκή μάχη, ναι, είναι συχνά μάχη, με τον ίδιο μας τον εαυτό, χωρίς εφησυχασμούς αλλά όμως και με την απόλαυση της ίδιας της διαδικασίας!

Ο αγώνας αυτός είναι συχνά σκληρός - όχι συνεχώς, μα όποτε υπάρχει. Μήπως ο ανταγωνισμός δεν είναι έμφυτος στους ανθρώπους; Ακόμα και τα ζώα στην ζούγκλα θα αναγκαστούν να ανταγωνιστούν για την τροφή και επιβίωσή τους. Πράγματι, υπάρχει η μάχη, τις περισσότερες όμως ώρες πρέπει να συνυπάρξουμε ειρηνικά. Μέσα από τον δρόμο αυτό που επιλέξαμε, ευχάριστο, κάποιες φορές ανηφορικό, σκληρό, μα συνάμα ενδιαφέρον και συναρπαστικό, τελικά θα κατορθώσουμε, σιγά σιγά, να φωτίσουμε σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας και, τελικά, όπως είναι το ζητούμενο της ζωής, να βελτιωθούμε σαν άνθρωποι.

----------------------
ΥΓ: Το κείμενο αυτό το αφιερώνω πρώτα στη δασκάλα και το δάσκαλό μου, που, με υπομονή, με διδάσκουν, με βοήθησαν και με βοηθούν στα πρώτα βήματά μου στο τάνγκο, με τον καλύτερο τρόπο αλλά και σε όλους τους συγχορευτές και συγχορεύτριές μου, που η συνεύρεση και η συνεργασία μαζί τους αποτελούν για μένα τιμή.
.

Από τη Ρώμη και την Τοσκάνη, Μέρος Δεύτερο

Τις δύο πρώτες ημέρες της εξόρμησής μας στην Ιταλία παραμείναμε στην Αιώνια Πόλη, πρωτεύουσα της χώρας, να την περιδιαβούμε. Τις επόμενες μέρες σκεφτήκαμε να οδηγήσουμε στην καλοκαιρινή ύπαιθρο της γείτονας.

3η μέρα

Νοικιάζουμε το αυτοκίνητο, τακτοποιούμαστε και πρωί-πρωί εκκίνηση με κατεύθυνση τα βόρεια, για την Τοσκάνη. Δυσκολευτήκαμε λιγάκι στην αρχή να διαφύγουμε του δακτυλίου της πρωτεύουσας αλλά τελικά τα καταφέραμε. Οι πινακίδες προς Φλωρεντία ορθώνονται μπροστά μας. Διασχίζουμε τον αυτοκινητόδρομο του ηλίου - έτσι τον φωνάζουν γιατί ξεκινάει από τα βόρεια και φθάνει στο Νότο κάπου στη Νάπολη, από τις πιο θερμές και φωτεινές περιοχές της χώρας. Η κίνηση είναι παραδόξως αραιή, η διαδρομή ευχάριστη. Ανηφορίζουμε από το Νομό του Λάτσιο και περνάμε παραπλεύρως από την κωμόπολη Ορβιέτο. Συμπαθητικά ήταν. Λίγη ώρα αργότερα και αφού έχουμε για τα καλά μπει στο νομό της Τοσκάνης, στρίβουμε προς τα αριστερά παρακάμπτοντας τον κεντρικό δρόμο.


Ανηφορίζουμε τους μικρούς λοφίσκους και να σου το πρώτο χωριό, το πασίγνωστο στους οινοπότες, Μοντεπουλτσιάνο. Κατεβαίνουμε, περπατάμε τα γραφικά σοκάκια, δοκιμάζουμε και αγοράζουμε κρασιά, αφηνόμαστε στη θέα. Άξιζε τον κόπο. Η συνέχεια της διαδρομής μας βρίσκει καθ’ οδό προς την μεσαιωνική Σιένα. Θα σας μεταφέρουμε κάμποσους αιώνες πιο πίσω, όσο μας γύρισε και εμάς η θέα της μαγευτικής πόλης στο κέντρο της Τοσκάνης. Η σαγήνη σε συνεπαίρνει στη θέα της Piazza Del Campo, με τα πάμπολλα μεσαιωνικά παλάτια, τα μοδάτα μαγαζιά και εκείνη την κλίση της από τα γύρω σοκάκια προς το κέντρο. Δεν είμαστε παρόντες στις αλογοδρομίες, το ξακουστό ετήσιο έθιμο της περιοχής και όχι μόνο. Αξίζει να πάτε ή να ξαναπάτε, εμείς θα προγραμματίσουμε την ατζέντα μας στην πρώτη ευκαιρία.


Το δειλινό μας οδηγεί στο κέντρο του νομού να προσεγγίζουμε τη Φλωρεντία. Η ιταλική ύπαιθρος είναι μαγευτική, το ανοιχτοπράσινο φύλλωμα και το λουλουδένιο φόντο σου αποσπούν την προσοχή, σαν να μη θες να φτάσεις. Το πράσινο είναι πιο βαθύ από το δικό μας αλλά προσδίδει κιόλας το μεσογειακό του φως. Κατά τις οκτώμισι, τελείως ξαφνικά, να’ σου η αριστοκρατική Φλωρεντία που ξεπροβάλλει - από ψηλά την είδαμε από το λόφο που βρίσκεται το αντίγραφο του αγάλματος του Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου. Η γραφική γέφυρα Ponte Vecchio, η Academia, ο Καθεδρικός της Santa Maria del Fiore (Παναγία των λουλουδιών) διακρίνονται καθαρά. Ακόμα, η Santa Croce, η πλατεία των Μεδίκων και το Palazzo Vecchio με τον αυθεντικό Δαβίδ έξω από αυτό είναι στα αξιοθέατά της. Μπήκαμε στην Santa Croce εκεί που υποτίθεται βρισκόταν ο τάφος του Δάντη – δεν ήταν όμως τίποτα παραπάνω από το κενοτάφιό του.


Η πινακοθήκη Uffizi, ο μεγαλύτερος θησαυρός της αναγέννησης και μία από τις μεγαλύτερες πινακοθήκες του κόσμου, φάνταζε επιβλητική στο διάβα μας - τι κρίμα που ήταν αργά για μας για να μπούμε. Σταματάμε στο κέντρο για καφέ, οι τιμές είναι τσουχτερές αλλά το καλό πληρώνεται. Η επίσκεψή μας ολοκληρώνεται με αρκετό περπάτημα στις φινετσάτες οδούς της πόλης που δίνουν μία αίσθηση αρχοντιάς και εκλεπτυσμένης αισθητικής και καταλήγει σε ένα παραδοσιακό ρεστοράν να δοκιμάσουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ.


Η οδήγηση προς τα νότια από τον κύριο αυτοκινητόδρομο μας βρίσκει γύρω στις τέσσερις το πρωί στη Ρώμη, στο Φρασκάτι. Συμπληρώσαμε είκοσι ώρες εκδρομή! Είμαστε κατάκοποι αλλά γεμάτοι.

4η μέρα

Η μέρα μας βρίσκει κατά τις 10 το πρωί στο κέντρο της πόλης έξω από το Κολοσσαίο, μία από τις ατραξιόν της πόλης. Δεν μπήκαμε μέσα – η ουρά ήταν ατελείωτη – αρκεστήκαμε στο χάζι της όψης του, νιώθαμε την ατμόσφαιρά του. Κάποιοι έβγαζαν φωτογραφίες με Ιταλούς ντυμένους Ρωμαίους και φόντο το αξιοθέατο. Η συνέχεια μας φέρνει στην ουρά έξω από την πόλη του Βατικανού. Πολύς ο κόσμος αλλά καταφέραμε και μπήκαμε τελικά. Ανεβήκαμε πάμπολλα κυκλικά σκαλιά πριν φθάσουμε στις αίθουσες με τις πινακοθήκες. Ραφαήλ, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Μιχαήλ Άγγελος, ο χαμός. Δεν έχουμε ξαναδεί τόσους θησαυρούς μαζεμένους. Στο μεταξύ το μέρος έχει βουλιάξει από τον κόσμο, όλοι τους όμως με σεβασμό στο χώρο.


Η αποθέωση έρχεται στο τέλος: Καπέλα Σιστίνα. Όλων τα βλέμματα είναι στραμμένα στην οροφή, στη μοναδική ‘Δημιουργία του κόσμου’ του Μιχαήλ Αγγέλου. Μετά από περιηγήσεις στις επιβλητικές σάλες - όλες ντυμένες με αναγεννησιακούς πίνακες, βγαίνουμε από το κρατίδιο στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου. Το σκηνικό είναι γνωστό. Ο περίπατος μας περνάει από τη Navona και την Fontana di Trevi. Στάση σε μία οινοθήκη. Τα τοπικά κρασιά είναι κορυφαία. Πλήθος νεαρόκοσμου διέκρινες, αλλά και μεγαλύτερους, κομψούς, καλοντυμένους, τόσο καλοβαλμένοι στα κοστούμια τους οι άνδρες, τόσο περιποιημένες οι γυναίκες.

Στην επιστροφή συναντάμε μία εκκλησία, το ναό του San Luigi dei Francesi. Ο κόσμος ήταν τόσος πολύς, παράξενο, γιατί τόσοι κάθονται στημένοι απέξω; Μπαίνουμε μέσα, από περιέργεια για το τι αξιόλογο υπάρχει. Οι τοίχοι του ναού στο εσωτερικό τους έχουν πίνακες του Καραβάτζιο, κι εμείς μένουμε εκστασιασμένοι.


Η ώρα περνάει, το απόγευμα έφθασε για τα καλά και έχουμε και τη βραδινή πτήση της επιστροφής. Επιβίβαση στο μητροπολιτικό σιδηρόδρομο, άφιξη στον κεντρικό σταθμό, ξεκλείδωμα των φοριαμών για τα πράγματά μας και γραμμή για το αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο. Το τρένο εξπρές μας φθάνει σε περίπου μισή ώρα στον προορισμό μας. Λίγη αναμονή και ψώνια στο αεροδρόμιο. Κατά τις 10 απογειωνόμαστε με μια αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας. Δύο ώρες αργότερα (ώρα 1π.μ. τοπική) προσεγγίζουμε την Αθήνα. Ευτυχώς που είναι νύχτα και το σκοτάδι κρύβει τις συγκρίσεις.

Γιατί η αιώνια πόλη και οι άλλες αριστοκράτισσες των γειτόνων το δίχως άλλο σε συνεπαίρνουν, καμιά η σχέση τους με το μουντό Ελληνικό αστικό τοπίο. Τι κρίμα που τελείωσε το ταξίδι. Εμείς μείναμε με τις μνήμες και την προσμονή να ξαναπάμε.
.

Από τη Ρώμη και την Τοσκάνη, Μέρος Πρώτο

Ανάκληση αδειών μου έλεγε ο φίλος μου ο Άρης είχανε για μία εβδομάδα πριν τις ευρωκάλπες. Μιας και πέρασε κι αυτό δεν ετοιμαζόμαστε να πάμε καμιά εκδρομή; Καλό μας ταξίδι!

1η μέρα

Η εξόρμησή μας άρχισε το Σάββατο το πρωί. Δεν πήραμε το πλοίο παρόλο που κατά βάθος μας αρέσει περισσότερο. Οι μέρες βλέπετε ήταν λίγες, που χρόνος για κρουαζιέρες και τα σχετικά; Καταφθάνουμε στο αεροδρόμιο στα Σπάτα και μετά από μία χαλαρή πτήση προσεγγίζουμε την αιώνια πόλη. Δεν πρόσεξα και πολλά από εκεί που καθόμουνα παρά μόνο το ανακαινισμένο από το 1990 στάδιο Ολύμπικο και τα συνοδευτικά αθλητικά κέντρα - από το 1960 ήταν εκεί για την Ολυμπιάδα που διοργάνωσαν οι γείτονες. Ήθελα να δω από ψηλά και το αθλητικό παλάτι του Έουρ αλλά δεν τα κατάφερα. Μετά την προσγείωση και την κάθοδο στο κέντρο της Ρώμης σταθμεύουμε παραπλεύρως του Τίβερη στις μπλε γραμμές δίπλα από το πεζοδρόμιο και πληρώνουμε το αντίτιμο της στάθμευσης.


Μία ομάδα από καβαλάρηδες είχε παραλύσει τον δρόμο μας. Προετοιμάζονταν για την παρέλαση της εθνικής τους επετείου της 2ης Ιουνίου και μας είχαν καθυστερήσει για λίγη ώρα. Δεν έγινε και τίποτα, τους χαζεύαμε. Τραβάμε προς τα στενά και να σου το Campo de Fiori, δεν ξέρω από πού πήρε το όνομά του αλλά δεν μου φάνηκε τόσο λουλουδένιο. Πάντως οι μικροπωλητές είχαν απλωθεί, κάτι σαν λαϊκή αγορά: φρούτα, ζαρζαβατικά, από όλα, απλοί και ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι, το διάβαζες στα μάτια τους.


Η μακρόστενη Piazza Navona ξεπρόβαλε στη ματιά μας, οι επισκέπτες απλωμένοι στα παγκάκια και στις καφετέριες, ρέμβαζαν κάτω από τον πρωινό ήλιο. Στάση για καφέ. Περνώντας τη μεγάλη οδό Vitorio Emmanuele φθάνουμε στο Pantheon, που είναι θαμμένοι οι ξακουστοί βασιλιάδες της Ιταλίας. Η περίφημη Fontana di Trevi μας βρίσκει στη θέα του μοναδικού αξιοθέατου, ανάμεσα στο πυκνό πλήθος, που όλοι τους ήθελαν να πετάξουν το νόμισμα και να ευχηθούν μέσα τους.


Η περιήγηση συνεχίστηκε περπατώντας στην Piazza Venezia, το Καπιτώλιο (η ώρα πέρασε και δεν μπήκαμε στο μουσείο) και το πέρασμα από την Ρωμαϊκή αγορά. Καταλήγουμε για φαγητό κάπου κοντά στη Navona. Μοτσαρέλα με ντομάτα, ζυμαρικά και κόκκινο κρασί chianti συνθέτουν το μενού. Ο περίπατος συνεχίζεται από την ονομαστή Via Del Corso. Η Piazza di Spagna ξεπροβάλλει σε λίγο. Τα λουλούδια που είχαν στολιστεί πρόσφατα οι σκάλες της δεν έχουν εξαφανιστεί ακόμα. Στάση για καφέ στην οδό Fratina. Χάζι στις βιτρίνες με τις φίρμες και τα σικάτα κουστούμια και για τις γυναίκες, με τις τσάντες, τα παπούτσια και τα αξεσουάρ. Η επιστροφή για το αυτοκίνητο μας βρίσκει με λίγη αγωνία μήπως και μας έχουν πάρει το όχημα – η ώρα της στάθμευσης έχει περάσει. Στο μεταξύ οι λογής δοκιμαστές κρασιών μας καλούν να δοκιμάσουμε. Οι οινοπαραγωγοί του Λάτσιο εκθέτουν το νέκταρ τους. Μας πιάνει το βράδυ στην επιστροφή. Η περιοχή μας λέγεται Φρασκάτι, νοτιοανατολικά της πόλης, λίγο πιο κάτω από την ξακουστή cinecitta.

2η μέρα

Η πρωινή μας βόλτα μας βρήκε να εξερχόμαστε του σταθμού του μητροπολιτικού σιδηρόδρομου στην Piazza di Spagna. Το βουητό τη πόλης, η μυρωδιά της πλατείας και τα πολυσύχναστα καφέ δεν σε αφήνουν σε ησυχία.


Συνεχίζουμε στα μαγαζιά στη Via Del Corso και τα στενά της και καταλήγουμε στην Piazza del Popolo. Ο καιρός είναι εξαιρετικός και η εγκατάστασή μας σε ένα τοπικό καφέ επιτρέπει να ρεμβάζουμε τη θέα. Το χαρακτηριστικό της πλατείας – μου είπαν οι ντόπιοι - είναι η τέλεια συμμετρικότητά της. Καθώς κοιτάζεις δηλαδή αριστερά σου και δεξιά σου τα πάντα είναι πανομοιότυπα. Οι κήποι Μποργκέζε βρίσκονται στα δεξιά μας. Περπατήσαμε αρκετά μέσα τους πριν καταλήξουμε σιγά-σιγά, προς το απογευματάκι, στην πλατεία του Βατικανού και τον Άγιο Πέτρο. Περιμέναμε στην ουρά, είχε πολύ κόσμο. Ο Ναός είναι εντυπωσιακός, στους δύο μεγαλύτερους χριστιανικούς ναούς του κόσμου. Οι διαστάσεις του απίστευτες, κοντά 200 μέτρα μήκος! Παρατηρήσαμε τη μεσοκάθετο στο εσωτερικό δάπεδο του ναού. Οι Ρωμαίοι ήθελαν τόσο πολύ να εντυπωσιάσουν που χάραζαν τα μήκη των αμέσως επόμενων μεγαλύτερων εκκλησιών σε μία ευθεία. Κάπου εκεί είδαμε και την ένδειξη για την δική μας Αγία Σοφία της Πόλης. Ο τρούλος της εκκλησίας ήταν τόσο μεγάλος που ακόμα και μία αρκετά μεγάλη κατασκευή στο κέντρο του ναού μπορούσε να χωρέσει σε ένα μικρό τρουλίσκο που βρισκόταν στο κέντρο του τρούλου!


Δεν αντέξαμε στον πειρασμό και ανεβήκαμε – με ασανσέρ και σκάλες – στο κορυφαίο εξωτερικό σημείο του ναού. Διαβήκαμε πάνω από 400 σκαλοπάτια, κάπου τόσα ήταν, πριν αφεθούμε στην απίστευτη θέα της αιώνιας πόλης. Θαρρείς πως βρισκόσουν σε αερόστατο αλλά με σταθερή βάση, με λιγότερο ή καθόλου αέρα και με μηδαμινή αίσθηση ακροφοβίας – η ‘αρχιτεκτονική’ κλίση του ναού φρόντιζε για αυτό. Θέλαμε οι στιγμές εκείνες να διαρκέσουν όσο το δυνατόν περισσότερο - αν και τις αποθανατίσαμε με την κάμερα.

Η ξαφνική νεροποντή μας βρήκε απροετοίμαστους, άλλωστε δεν υπάρχουν στοές στα πεζοδρόμια, τα πάντα είναι εκτεθειμένα. Ευτυχώς που τα εμπορικά καταστήματα ήταν ανοικτά, αν και Κυριακή, και βολευτήκαμε κάπου σε κλειστό χώρο. Καταφεύγουμε και σε μία gelateria – τα παγωτά είναι από τις σπεσιαλιτέ της χώρας, όλα είναι χειροποίητα, δεν υπάρχουν φίρμες με τυποποιημένα.


Η επιστροφή μας βρίσκει, αφού πρώτα αντικρίσαμε την ιταλική κινηματογραφούπολη, νωρίς το βραδάκι νότια, στο Φρασκάτι. Το προάστιο, κοντά μία ώρα μακριά από τη Ρώμη, είναι πολύ όμορφο, χτισμένο πάνω σε λόφο, κάτι σαν την Κηφισιά της Αθήνας. Το χρώμα είναι έντονο τις νυκτερινές ώρες στο μέρος που φημίζεται κιόλας για το κρασί του.

Η συνέχεια στο επόμενο, σε λίγες μέρες ..