Ήμουν σε μία παρέα προχθές και μιλάγαμε για Τέχνη. Σοβαρά άτομα, καλλιεργημένα. Αν και δεν υπάρχει κάτι κοινά αποδεκτό, μου ήρθε στο μυαλό ο ορισμός του Gombrich στο Χρονικό της Τέχνης: Τέχνη είναι μία πρωτοφανής εμπειρία των μορφών. Δηλαδή οι μορφές, οπτικές, ακουστικές είναι αυτές ή άλλες ανακινούν τις αισθήσεις και τα συναισθήματα με τρόπο πρωτόγνωρο και ξεχωριστό. Επομένως εξαρτάται από τον αποδέκτη του έργου της ή από μόνη της είναι Τέχνη; Δεν ξέρω να σας πω. Το μόνο που έχω καταλάβει είναι πως τελευταία οι νέες δημιουργίες, οι πιο πολλές λίγα έχουν να μας που και να μας συγκινήσουν. Κοινώς σταγόνες τέχνης έχουν απομείνει. Στερέψαμε.
Έχουμε κατακλυστεί από άπειρη γνώση και τέχνη (;) σκόρπιες, ασύνδετες, ασυνάρτητες. Ότι είναι να ειπωθεί έχει ειπωθεί, τα δήθεν καινούργια είναι αναμάσημα των παλιών, επανέκδοσή τους σε χειρότερη βερσιόν. Δεν μπορώ άλλη τέχνη, μπούχτισα, μου αρκεί μόνο να σκεφτώ κι άλλο, και να δω ότι έχει φτιαχτεί ως τώρα με κριτική και με άλλη στάση απέναντί του.
Όλοι αυτοί οι μαϊντανοί που ξαμολιούνται στα λογής λογής εγκαίνια, με τις λιμουζίνες τους, τα αστραφτερά τους κοσμήματα και τα ταγιέρ τους, τι σχέση έχω με δαύτους; Θα τους έλεγα να κοιτάξουν μέσα τους, ακόμα κι αν μπορούν μπορεί να πέσουν μέσα στο κενό τους.
ΥΓ1: Γιατί museum; Δεν είμαι κανένας μουσειάκιας, ούτε και μουσειακό είδος! Απλά ο administrator στο πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο, μου έδωσε αυτό το user name επειδή το επώνυμό μου δεν χωρούσε. Είχε μέγιστο 6 ή 7 χαρακτήρες.
ΥΓ2: Το 23 είναι το αγαπημένο μου νούμερο, 23 Ιουλίου γεννήθηκα, 23 αρραβωνιάστηκα, 23 παντρεύτηκα, 23 θα πω στο δικηγόρο μου να εκδώσει το διαζύγιο σε λίγους μήνες (είδατε, τα νούμερα δεν είναι πάντα τυχερά). Μην ξεχάσω, το 23 φορούσε στη φανέλα του, ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων, o Michael Jordan.
